در زمان‌های گذشته، در کنار سرزمین‌هایی که در میان کو‌ه‌ها و دشت‌های پهناور قرار داشتند، گوی آبی وجود داشت که مردم تمامی قلمرو‌های مختلف برای دریافت آب پاکیزه به چشمه‌گوی آب می‌آمدند. گوی آب، همانند مرواریدی بود که طبیعت را تعادل حفظ می‌کرد. تمامی پادشاهان با یکدیگر توافق کرده‌بوند که به هیچ عنوان گوی‌ اب را صاحب نشوند و کسی گوی آب را جابجا نکند. در روزی از روز‌ها پادشاهی آراتاگ تصمیم گرفت گوی آب را از آن خود کند و گوی آب را به قلمروی خود بیاورد تا تمامی مردمش از نعمت گوی آب بهره‌مند شوند. پادشاه آراتاگ یکی از فرمانده‌هان خود به نام رادماش را فرستاد تا گوی آب را از ناحیه مرکز در شب هنگام جابجا کند. زمانی که رادماش به گوی آب رسید، آن را برداشت و در کیسه‌ای انداخت. رادماش سوار بر اسب خود شد و زمانی که از مکان اصلی گوی آب دورتر و دور تر می شد، درخشش گوی کم رنگ شد. گوی سیاهی را در درون خود جاری کرد، با دور تر شدن گوی آب از مکان اصلی خود، گوی آب در حال شکستن بود …